De zomer is toch tot zijn einde gekomen. Ze heeft ons lange
tijd gegeven om afscheid te nemen. Liet ons nog proeven van haar zonnestralen.
Elke dag in de zon, voelde als de laatste. Aan het einde van de dag zei ik:
vaarwel zomer, iedere keer opnieuw. Totdat het einde echt was aangebroken en er
geen volgende dag kwam.
Ik kan de allerlaatste echte zomerdag zo voor de geest
halen. Ik lag op het strand, gekieteld en verwarmd door het laatste beetje zon
van de dag. Net opgedroogd na een lange duik in de zee. Ik zat helemaal onder
het zand door het bouwen van een zandkasteel. (Dat is trouwens iets wat
iedereen nog eens moet doen in zijn leven! Geloof me, het coolste ooit.) Mijn
haren krulden alle kanten op en mijn lachende gezicht zat er tussen. Deze
glimlach is gelijk het belangrijkste van deze herinnering. Ik lachte niet
zomaar om een grap of op een enkel moment. De gehele dag zat er een grijns op
mijn gezicht. Ééntje van oneindige blijdschap en van geluk. Een glimlach die
zegt: ‘Vandaag ben ik het gelukkigste meisje op aarde.’
Ik voelde me warm. Eerst door dat gelige licht en daarna
door de dikke trui om me heen. De zon zakte langzaam de zee in en zette heel de
lucht in vuur en vlam. Samen met mijn favoriete gezelschap keek ik naar het
kleurenspektakel. Daarna werd de lucht donker en verschenen de sterren. Ik
vertel dat ik nog nooit een vallende ster heb gezien. Deze avond ook weer niet.
Afgeleid door mijn gezelschap met grapjes en verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten