Tussen al het rennen, vliegen en wegdromen van de drukte,
was er een lampje dat ging branden. Een antwoord waar ik al lang naar zocht.
Iets wat rooskleuriger bleek dan gedacht.
Ik heb al een tijdje het gevoel alsof mijn leven in de
tiende versnelling zit. Zonder pauzes, ook niet om te ademen of om mijn
gedachten de vrije loop te laten gaan. Daarnaast wil ik alles perfect doen
(iets wat vaker voorkomt bij een perfectionistisch persoon.) Niet alleen
school, maar ook mijn hele ‘zijn’, hoe ik ben naar anderen toe, gezond eten,
uiterlijk en zelfs mijn creatieve uitspattingen. Alles moet zijn om door een
ringetje te kunnen halen.
Je kunt je vast wel voorstellen hoe vermoeiend dat is. Er is
constant kritiek. Niet van anderen, maar vanuit mezelf. Want alles kan altijd
beter. We gaan voor de 10, is de mentaliteit die ik nog steeds heb.
Ondertussen vroeg ik mezelf af, waarom ik steeds zo moe was.
Waarom ik steeds minder vaak met een glimlach op mijn gezicht liep en waar ik
in hemelsnaam mijn roze bril verloren had? Het antwoord is dus simpel.
Vandaag gaf een rooskleurig lampje wat licht. Deze stralen
zeiden me dat ik wat meer liefde nodig heb. Niet van Jan, Piet of Kees, van maar
mezelf. Dat lieve meisje wat te veel taarten bakt, poëtische onzin uitslaat en
dus inderdaad te veel van zichzelf vraagt.
Een reminder voor mezelf en voor iedereen die dit leest:
wees lief voor jezelf. Omarm je eigen ik met alle warmte die je kunt vinden en
vertel dat je genoeg bent. Alle eigenaardigheden, gekke trekjes zijn net zo
mooi en misschien zelfs wel mooier. Tuurlijk moet je soms even een schop onder
je kont krijgen, maar ‘soms’ blijft ‘soms’. Knuffel vandaag even met die
geweldige persoon die jij bent en wees lief voor je mega ultra coole
persoonlijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten