Pagina's

woensdag 20 juli 2016

Een dag: 14-7-2016

Dansen met de wind. Draaien in de rondte, omdat het gelukkige gevoel in mijn buik dat van me vraagt. Ik verzet mijn voeten en laat de lucht mijn lichaam dragen. Ik spring omhoog alsof ik gewichtloos ben en er is niemand die me tegenhoudt. Niks wat mijn voeten aan de grond bindt. De zon in mijn gezicht maakt me slaperig, waardoor ik wegdroom in een zee die me kolkend meeneemt. Ik voel mijn blote voeten op de grond en dans nog wat verder. Simpel voetje voor voetje met mijn armen in de lucht en draaiend en rennend, totdat ik niet meer kan.
Er is voor de rest niemand thuis. Ik wel vandaag. Al voor de tweede dag deze week. Een hele dag in mijn eigen tuin, mijn eigen keuken en mijn eigen slaapkamer. Waar niemand me stoort, tijd doorbrengend met mezelf. Vandaag kan ik dansen in de zon, mijn pyjama aanhouden en rondhuppelen door het huis, zoveel fruit eten als ik wil en mijn gedachten verliezen in een boek.

Ik kom op allerlei gekke ideeën als ik alleen ben. Mijn hoofd heeft alle ruimte van de wereld en kan alle kanten op die ze wilt. Zelfs mijn gedachten huppelen, springen en dansen vandaag. De wereld streelt me en ik ben hier alleen in de tuin.

Ik zing keihard en vals mee met alle sentimentele liedjes die uit mijn computer komen. Luna, ons hondje, ligt ondertussen aan mijn voeten. Ze wil altijd mijn tenen likken en vandaag mag ze dat. Mijn beste vriend is thee. Niet zomaar thee, maar clipper thee. Frambozen munt. De paarse bloemen in de tuin lachen me toe. Ik lach terug en neem nog een slok van mijn thee. Mijn pyjama heb ik ondertussen verruild voor mijn favoriete zomerkleren. Niemand die ze ziet, maar mij maken ze blij.



Deze dagen doen mij zoveel goed. Ze geven me alle magie en liefde terug die ik soms verlies. Het liefste bevind ik me elke dag op een wolkje hoog in de lucht en op dit soort dagen is dat mogelijk.
Vergis je niet, er zijn ook dagen waarop ik me eenzaam voelde. Waarop alleen zijn me beangstigde. Niemand om me heen, deed me naar adem happen. Het drukte op me, alsof ik duizend kilo moest dragen.

Maar met tijd en vooral met liefde heb ik dit gevoel omgezet naar blijdschap. Een lach op mijn gezicht voor de dagen waarop ik alleen kan zijn en waarop er helemaal niks hoeft.

donderdag 14 juli 2016

Outfit | Dansen tussen de bomen

Terwijl ik thuis in de keuken zit met een kop koffie, ben ik tegelijkertijd ergens anders. Ik kan de Italiaanse zon al bijna op mijn huid voelen. Ik proef de macarons op mijn tong terwijl ik de mensen in Parijs in me op neem. Ik zie mezelf dansen op het strand terwijl de zon langzaam ondergaat. 

Alle toetsen, verplichtingen en to do lijstjes, doen me een stapje terug zetten uit de werkelijkheid. Ze beangstigen me zo erg, dat ‘hier’ zijn even niet meer kan. Waarom zou ik ook ‘hier’ zijn, terwijl ik ook met croissantjes in Parijs kan zitten of met een zongebruinde huid in Portugal.


De naald van mijn platenspeler rust op een plaat van Fleetwood Mac en één van mijn favoriete nummers vult de ruimte. Langzaam heupwiegend verandert mijn slaapkamer in een bos. Mijn bed wordt een kleedje op de grond, mijn grote hanglamp wordt ingeruild voor lichtjes in de bomen, mijn boeken op de grond worden bladeren en om me heen verschijnen allemaal lachende mensen.

Fleetwood Mac klinkt nog steeds in mijn oren en vrolijk dansend waan ik me een weg door de bomen. Ik zie mijn beste maatjes en ren naar ze toe voor een knuffel. Terwijl we elkaar omhelsen neuriën we mee met de muziek. Ik kijk door de bladeren van de bomen en zie nog net een glimpje van de zon die langzaam ondergaat. De bomen geven een magisch gevoel en zetten een sfeer neer als in een film. De romantische lichtjes geven me kriebels in mijn buik. Iedereen om me heen heeft een lach van hier tot Tokyo op zijn gezicht. Al die omgekrulde mondhoeken maken mij ook blij.


Al deze dromen hebben er voor gezorgd dat ik zonder al te veel moeite een aantal zware weken ben doorgekomen. Nu is het weer tijd om terug te komen naar mijn eigen wereldje. Die op dit moment net zo leuk is als al mijn dromen. Er staan zoveel leuke dingen op de planning. De Amsterdamse grachten worden dit weekend weer onveilig gemaakt. Ik kijk er zo erg naar uit om een heel weekend koffietentjes in en uit te gaan, foto's te maken, markten en musea te bezoeken en vooral om alle inspiratie in me op te nemen. Een weekje Portugal staat ook op de planning. Zon, zee en strand. Voor de rest is er niets wat ik nodig heb. Of misschien juist wel, dat woord 'niets' klinkt me heerlijk in de oren.
Ik denk dat een weekje met mijn boeken, mijn lieve familie en één van mijn beste maatjes aan mijn zijde, me heel erg goed gaan doen. Vooral het feit dat er in het huisje waar we verblijven, geen wifi aanwezig is, maakt me best wel gelukkig. Een weekje niets, als in geen verplichtingen, geen zeurende telefoon of zeurende prikkels aan mijn hoofd. Het wordt een weekje waarover ik gedroomd heb. Tussen de bomen en met de woeste zee voor mijn neus. Dansend op het strand en met verse croissantjes achter mijn kiezen. Of een frambozenijsje. Of tapas. Of watermeloen.


Toen ik eigenlijk keihard zou moeten leren voor mn maatschappijleer examen, ben ik wezen wandelen. Even huppelen tussen de bomen had ik nodig. Met mijn favoriete nieuwe blousje aan en de groene kleur van mijn sjaal erbij om mezelf wat op te fleuren.

Vanmiddag ga ik heerlijk genieten van mijn vrije dag. Dansen door het huis in mijn pyjama, brownies bakken, frambozen eten en vooral heel veel bloggen. Want dat heb ik gemist de afgelopen weken.

BLOUSJE - H&M / SJAAL - VINTAGE / MOM JEANS - PULL AND BEAR /
 SIERADEN - VAN OMA <3

dinsdag 12 juli 2016

Zomerregen en zomertaart

Met mijn mooiste zomerkleren zit ik op dit moment helemaal alleen in de keuken. De fluitketel staat op het vuur en ik wacht totdat mijn thee klaar is. Buiten wordt de zon opeens bedekt door donkere wolken. Spontaan verandert het gele licht en in mijn keukentje wordt het donkerder. Het is niet erg en ik laat de deur van de tuin lekker open staan. Ik hou van zomerbuitjes. De geur van de zonnige dagen lijkt in de regendruppels te verdampen en alles om me heen ruikt naar zomerregen. De donder komt ook een kijkje nemen. Het lijkt alsof de wereld, net als ik, zijn donkere en opgekropt deeltjes moet laten gaan.

Officieel vakantie is het nog niet, maar het gevoel van vrijheid en dromerige dagen is al volop aanwezig. Ik merk dat alles er eerst uit moet, alle frustratie, alle stress, alle opgekropte gevoelens en vooral de vermoeidheid moet zich even laten zien. De afgelopen dagen laat ik al deze gevoelens los, zodat ik daarna weer fris en fruitig verder kan gaan.

Het was nodig moet ik eerlijk zeggen. De afgelopen maanden school hadden zijn tol geëist en net zoals altijd na zo'n lange periode, moest ik mezelf weer vinden. Een kleine zoektocht, maar na al die keren zoeken, weet ik precies waar Desi zich verstopt heeft.

Gisteren was er tijd om me bezig te houden met lekkernijen creëeren. Iets wat ik zo graag en met zo veel liefde doe. Na een dag van 8uur in de keuken op mijn werk, stonden er een heleboel taarten voor mijn neus. (waar ik helaas niet van kan proeven) Het eindresultaat maakte me zo ontzettend blij. Ik huppelde bijna door de zaak van de lunchroom. Ik ben dol op rood fruit en er spookte al een lange tijd een zomers recept door mijn hoofd. Samen met mascarpone, frambozen, aardbeien en blauwe bessen maakte ik deze taart. De beste ingrediënten die er zijn als je het mij vraagt. Het samenstellen van de taart en het neerleggen van al het fruit was één van de leukste dingen die ik in tijden gedaan had. Heerlijk verven met eten. Alsof mijn taart een doek is die ik met klodders verf kan veranderen in iets heel erg moois. Is het geen plaatje? 


woensdag 6 juli 2016

Een rooskleurig lichtje


Tussen al het rennen, vliegen en wegdromen van de drukte, was er een lampje dat ging branden. Een antwoord waar ik al lang naar zocht. Iets wat rooskleuriger bleek dan gedacht.

Ik heb al een tijdje het gevoel alsof mijn leven in de tiende versnelling zit. Zonder pauzes, ook niet om te ademen of om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Daarnaast wil ik alles perfect doen (iets wat vaker voorkomt bij een perfectionistisch persoon.) Niet alleen school, maar ook mijn hele ‘zijn’, hoe ik ben naar anderen toe, gezond eten, uiterlijk en zelfs mijn creatieve uitspattingen. Alles moet zijn om door een ringetje te kunnen halen.
Je kunt je vast wel voorstellen hoe vermoeiend dat is. Er is constant kritiek. Niet van anderen, maar vanuit mezelf. Want alles kan altijd beter. We gaan voor de 10, is de mentaliteit die ik nog steeds heb.

Ondertussen vroeg ik mezelf af, waarom ik steeds zo moe was. Waarom ik steeds minder vaak met een glimlach op mijn gezicht liep en waar ik in hemelsnaam mijn roze bril verloren had? Het antwoord is dus simpel.

Vandaag gaf een rooskleurig lampje wat licht. Deze stralen zeiden me dat ik wat meer liefde nodig heb. Niet van Jan, Piet of Kees, van maar mezelf. Dat lieve meisje wat te veel taarten bakt, poëtische onzin uitslaat en dus inderdaad te veel van zichzelf vraagt.

Een reminder voor mezelf en voor iedereen die dit leest: wees lief voor jezelf. Omarm je eigen ik met alle warmte die je kunt vinden en vertel dat je genoeg bent. Alle eigenaardigheden, gekke trekjes zijn net zo mooi en misschien zelfs wel mooier. Tuurlijk moet je soms even een schop onder je kont krijgen, maar ‘soms’ blijft ‘soms’. Knuffel vandaag even met die geweldige persoon die jij bent en wees lief voor je mega ultra coole persoonlijkheid.

vrijdag 1 juli 2016

Vliegen met de wind

De kleine briesjes langs mijn huid, veranderen soms in heuze windvlagen. Ze doen mijn haar opwaaien en draaien me rond. Ik laat me maar al te graag meevoeren met deze luchtstromen. Ze brengen me naar plekken waar ik nog nooit ben geweest en laten me gevoelens voelen die ik nog nooit hebt gevoeld.

De wind laat me dansen en ik zweef door de lucht. Vliegen is op het eerste gezicht eng, maar als ik eenmaal bovenaan de hemel hang, wil ik nergens anders meer zijn. Hier bovenin is de lucht net ietsje mooier, de zon net ietsje stralender en de glimlach op mijn gezicht net ietsje groter. De zonsondergang is van dichtbij duizenden kleuren. Ik word bijna verblind door het licht dat me tegemoet komt.

Vliegen is verslavend en het moment dat ik weer terug op aarde land, heb ik moeite met lopen. Ik ben het niet verleerd, maar naast de schoonheid van het heelal, verbleekt alles wat ik ooit al eens zag. Het stap voor stap verzetten van mijn voeten voelt leeg. Ik wil mijn vleugels uitslaan en heel de wereld observeren. Mijn voeten zitten vastgeplakt en voor vliegen heb ik een windvlaag nodig. Een betoverende kracht die me een klein stukje kan optillen waarna ik zelf met mijn eigen vleugels heel de wereld overvlieg.