Pagina's

vrijdag 10 juni 2016

Het genot van lezen



Het zwakke licht van de lamp naast me, verlicht de kamer zodat ik mijn bladzijdes kan lezen. Het raam staat open waardoor de kou van buiten langzaam kan binnensijpelen. Mijn neus voelt als enige koud aan. In een dekentje gewikkeld zit ik in mijn kamer met een boek in mijn handen. Mijn ogen gaan over de bladzijdes. De letters nemen me mee in een andere wereld. Ook al dwalen mijn gedachten af en toe af naar mijn eigen dromen. Ik hoor de wind om het huis gieren en de regendruppels op de grond vallen. Nog een paar weken en dan is het al zomer. Mijn favoriete seizoen komt er aan samen met alle avonturen, een zongebruine huid, heel veel ijsjes en dagen lang in de buitenlucht. Ik focus mijn aandacht weer op de letters. In mijn boek kom ik deze zin tegen:

“Ik kende het genot van het lezen niet, het aftasten van deuren die zich in je ziel openen, je te verliezen in de verbeelding, de schoonheid en het mysterie van de schijn en de taal.”

- Carloz Ruiz Zafón (uit ‘De schaduw van de wind’)

Deze woorden bezorgen me kippenvel. Ze raken zonder aarzeling de kern van de lezer aan. Kwetsbaar als ze zijn. Een lezende lezer laat de woorden van een boek vermengen met zijn eigen herinneringen en verlangens. In deze wereld diep van binnen, ben je als lezer even onbereikbaar. Zo diepgeworteld in je eigen emoties, komt het minste of geringste keihard binnen. Als een mes of als een sprankje liefde.

Pianomuziek of Franse liedjes zijn altijd een fijne toevoeging aan mijn avonden met boeken. De klanken van de muziek nemen me verder mee de avond in. Met deze prachtige zin in mijn achterhoofd lees ik verder, wetend dat het me bij zal blijven. 

dinsdag 7 juni 2016

Juni en haar 'moetens'

Het enige wat ik weet, is dat mijn energie op is. Ik heb eventjes nergens kracht voor. Ik ben  op dit moment alleen in staat om te lezen en te slapen. Ik heb het idee dat ik zelfs niets tot weinig voel. Het is allemaal even teveel en ik moet weer beginnen bij het begin. Zelfs de woorden stoppen even. Er wordt nauwelijks iets in mijn hoofd geproduceerd wat ik naar buiten kan brengen. Geen gevoel, geen prikkels, geen gedachten. Alleen vermoeidheid, een ellenlange to do list en hoofdpijn. Heel veel hoofdpijn. Ik let te weinig op de kleine signalen, het stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Doe het wat rustiger aan Desi!’

Ondanks dat ik een weekend heb gehad vol met zonnestraaltjes, zegt mijn lijf toch tegen me dat ik stil moet gaan staan. Iets wat ik eigenlijk al even voelde aankomen. Vanmiddag voelde het alsof er iemand met een hamer op mijn hoofd aan het slaan was. Voor mij een teken dat ik rustiger aan moet gaan doen.