Pagina's

vrijdag 16 december 2016

Friendsgiving

Één van mijn wensen voor de koude wintermaanden was een feestje. Compleet met een mooi gedekte tafel en zelfgemaakte uitnodigingen. Een paar weken geleden deed ik de kaartjes op de post en kwamen er een heleboel vriendinnen over de vloer.

a potluck
"a gathering where each guest contributes a dish of food, 
often homemade, to be shared"


Zelfgemaakt eten opeten aan die sfeervol gedekte tafel, was precies wat we gedaan hebben. De nodige verhalen werden uitgewisseld en na afloop was er bananencake.
Ik genoot van de lichtjes en kaarsjes om me heen en knuffelde al mijn vriendinnen helemaal plat.

dinsdag 29 november 2016

De warme-choco-weer - wishlist

Wegdromen in andere momenten, is bijna een strategie geworden om kou en verveling even te vergeten.
Wanneer ik in de schoolbanken zit, kijk ik maar al te graag naar de wereld buiten het klaslokaal. Om vervolgens te bedenken wat voor leuke dingen ik allemaal kan doen. Deze uitvoeren is helaas een ander verhaal.
Ergens in september riep ik al: 'Laat de herfst maar komen!' Ik verlangde naar liters thee en schandalig dikke truien. Echt genoten van het dekentjesseizoen heb ik eigenlijk nog niet. Het wordt tijd dat we de kaarsjes in huis halen en er een gezellige boel van maken. Deze veel te koude periode moet gevierd worden. Hoe kan dat beter dan met alle leuke dingen die ik bedacht heb tijdens het dagdromen?


Hierbij presenteer ik jullie de.....

warme-choco-weer - wishlist
  • Het geven van een Friendsgiving feestje. Compleet met een mooi gedekte tafel, lichtjes, pompoentaart en nog veel meer eten. Niet te vergeten de 'friends'. Dit is gelijk een goede gelegenheid om eens goed te leren koken en alle uitgeprinte recepten uit te proberen.
  • Herfst en winter zijn de beste seizoenen om eindelijk eens die stapel boeken uit te lezen die steeds hoger wordt. Ik maak te weinig tijd om te lezen, maar kan de verleiding niet weerstaan om boeken te blijven kopen. Drie boeken uitlezen lijkt me een makkelijk te halen doel.
  • Ontbijten bij mijn favoriete ontbijtzaakje in de buurt. Situatieschets: De boyfriend vroeg in de ochtend wakker schoppen om ons samen voor de openhaard te nestelen met een latte, croissantjes en de lekkerste speculoospasta die er is. Voilà, de perfecte herfstochtend.
  • Een bos bezoeken, want dit is de ultieme herfstactiviteit.
  • Mijn kamer herfstachtig opfleuren. Denk aan: kaarsjes, gedroogde bloemen en een groot kleed op de vloer
  • Meer coole sokken kopen. Want hoe leuk is het om je voeten op een vrolijke manier op te warmen?
  • Iets wat ik al heel lang wil doen, is het filmen van een lookbook video. Compleet met een cool muziekje op de achtergrond en Desi die gekke dansjes doet.
  • Een logeerpartijtje met mijn beste vriendin. We wilden slapen in de logeerkamer met het schandalig grote bed, schaken in cliché net uit bed outfits, thee drinken en disney marathons houden. Do I need to say more?

zondag 13 november 2016

Zekerheid en zijn tegenhanger

Over het algemeen komen mensen ‘zeker’ over.
‘Zekere’ mensen halen bewondering in je naar boven. Ze zijn ontzagwekkend. Je ziet ze stralen en je vraagt je af hoe ze dat voor elkaar krijgen.

Zelf ben ik ook zeker. Ik kan helemaal achter mijn beslissingen staan en trots zijn op wie ik ben. Maar ik kan ook dat onzekere meisje zijn, dat twijfelt over alles wat voor haar voeten komt. Dat meisje dat niet weet waar ze heen wil, wat haar mening is en al helemaal niet weet hoe ze haar dromen uit kan laten komen.

Het afgelopen jaar heb ik zekerheid van mensen ervaren. Gelachen, gestraald en genoten.
Het rauwere randje van anderen heb ik ook mogen zien. Er zijn een heleboel mensen om mij heen die een stukje van zichzelf hebben laat zien. Daar ben ik zo immens dankbaar voor. Ik vind het zo’n mooi iets dat mensen ‘delen’. Ik merk dat mijn band met de mensen om me heen alleen maar sterker wordt de laatste tijd. Ik laat meer van mezelf zien en zij doen dat ook. Mijn vrienden en familie heb ik nog beter leren kennen, maar zelf heb ik ook andere kanten van mezelf getoond. Ik heb soms de neiging om gefrustreerd te raken als ik niet elke dag de taartenbakkende over geluk schrijvende Desi kan zijn. Maar ook ik moet accepteren dat je niet elk moment kan lachen, want wie kan er nu in hemelsnaam elke dag vrolijk zijn?



Iedere keer dat een persoon dichtbij of zelfs ver weg van mij iets van zichzelf met mij deelde, heb ik iets bijgeleerd. Door te luisteren naar anderen, kun je zoveel nieuwe dingen te weten komen waarbij je zelf nog nooit hebt stilgestaan.
Aan de andere kant, gaven deze gesprekken me ook een gevoel van herkenning. De gedachte: ‘Ik ben niet de enige,’ komt bij me op. In je eigen frustratie, verdriet en pijn kun je soms denken dat jij de enige bent die het moeilijk heeft. Ik heb dat in ieder geval soms wel. Ik kan zo boos zijn op mezelf, omdat ik het idee heb dat ik te veel sip en mezelf te weinig schoppen onder mijn kont geef. ‘Iedereen om je heen maakt er het beste van en jij blijft hangen in elke negatieve gedachte!’
Dit gevoel van herkenning, deed zoveel goed. Ik heb geleerd dat iedereen verdrietig is en onzeker. Die kennis was er natuurlijk al lang, maar soms moet je iets eerst echt geloven voordat het de realiteit is.



Waarom vertel ik dit dan? Waarom wijd ik een blogpost aan tranen en sippen?
Er bestaat een kans dat jij dezelfde gedachte had als ik en ook niet geloofde dat alle zekere mensen om je heen verdrietige dagen hebben.
Ik wil graag vertellen dat je niet de enige bent. Deel je gevoel. Toon die kant van jezelf die je eigenlijk liever wegstopt. Als je eigenschappen van jezelf verstopt, vertel je onbewust tegen dit deel van jezelf dat hij of zij niet goed genoeg is om getoond te worden.

In een veld met bloemen

Desi in dromenland:

Wie had gedacht dat de wereld zo mooi kan zijn?
Dat het leven zo warm aan kan voelen.
Met het hoofd in de wolken, maar toch met beide voeten op de grond.

Wie wist er nu dat blijdschap zo intens kan zijn,
maar tegelijkertijd zo klein?
Wie had mij kunnen vertellen dat de zon zo fel kan schijnen
en dat een lach zo mooi kan zijn.

Wie ervaarde eerder dit gevoel?
Bevond zich eerder op deze plek?
Zal zich vaker hier bevinden?



zaterdag 12 november 2016

Wat is herfst?

Het zachte getik van de regen is het enige wat ik hoor. De druppels vallen op het huis en zorgen voor een oneindig geluid. Ik  zie het water langs de ramen naar beneden stromen. Buiten is het grijs, een tint zonder kleur. Een nietszeggende lucht omgeeft de wereld waarin wij vandaag leven.

Net als ieder ander was en ben ik enthousiast over de herfst. De felle kleuren aan de bomen, de dekentjes, de kaarsen en alle taarten die ik weer kan bakken. Thuiskomen na een lange dag met de warmte van de keuken in je gezicht. De geur van vers gemaakte pompoensoep. Een fijne avond op de bank in het vooruitzicht met liters thee en de meest ontroerende films..
Een heerlijk idee wat jij en ik vormen in ons hoofd. Een geromantiseerd beeld van de herfst, waarin we alle tijd hebben om onszelf te verwarmen aan de openhaard en de dagen te vullen met herfstige activiteiten.

Halloween is ondertussen voorbij. Iets waar ik me erg op verheugde. Ieder jaar opnieuw sta ik op de avond zelf een kostuum in elkaar te flansen en bedenk ik me dat ik volgende jaar op tijd bedenk hoe ik me eng ga verkleden.
Dit jaar was ik een horrorbakker, compleet met een bloederige garde en een schort waaraan koekjesvormpjes bungelen. Inderdaad een uur voor vertrek bedacht en in elkaar geflanst.

Wanneer ik thuiskom van school, wil ik het liefste in mijn bed kruipen. Onder mijn dekbed en de twee dekens waarin ik me altijd wikkel. Verstoppen wil ik mezelf, met een dik boek of een film die me even wegneemt van mijn ellenlange to do list.
Herfst is leuk als je inderdaad die taart kan bakken, die boswandeling kan maken en hele dagen je handen kan warmen aan kopjes thee en chocolademelk. Helaas is de realiteit net even anders. Na een lange dag met regen en veel te veel wat ik moet doen, verlang ik naar de zon. De warmte van haar stralen en het blij zijn wat geheel vanzelf gaat, alleen maar omdat die gele bol haar gezicht laat zien.


In de herfst moet je jezelf opvrolijken, omdat het weer het niet doet. Een lach op je eigen gezicht toveren kost energie en tijd die ik en jij waarschijnlijk ook, niet altijd heb. De dagen gewikkeld in dekentjes veranderen in zuchten en steunen boven wiskunde. Taarten bakken wordt omgeruild voor slapen, omdat de vermoeidheid je inhaalt.

Wanneer het waterige zonnetje de dag er na voorzichtig vanachter de wolken komt, zie je mij weer huppelen. Opeens wil ik weer blaadjes rapen, kastanjes verzamelen en de slagroom van mijn bovenlip likken. Ik kom thuis van school en steek alle kaarsen aan. Ik begin enthousiast mijn pompoen in stukken te snijden met een veel te groot mes, zodat ik deze kan omtoveren tot pompoen-taart/soep/pasteitjes.

Laten we maar de conclusie trekken dat herfst leuk is, al zal het nooit voldoen aan de hoge verwachtingen in mijn hoofd.

dinsdag 8 november 2016

Alleen maar het geluid van niets

25-10-2016

Stilte. Niks. Alleen maar het geluid van niets. Getik van kopjes die afgewassen worden. 
Geklets aan de tafel naast me. Geritsel van spulletjes in een boodschappentas. 
Maar hier in mijn bovenkamer: niks nada noppes.

Dat is het effect van lange strandwandelingen.
Ochtenden en middagen in bed, terwijl de stemmetjes van de disneyfiguren je verblijden.
Dikke knuffels en gekke avonden met vriendinnen, waarbij je jezelf helemaal kan laten gaan.

De lucht is heiig en voor me zie ik alleen de bomen die heel dichtbij staan. 
De zon is niet te zien en eigenlijk is de gehele oppervlakte boven me grijs. Toch heeft deze kleur ook zijn schoonheid. De kou zorgt er voor dat mijn  wangen, neus en oren knalrood zijn. Ik kom niemand tegen en breng de ochtend alleen door. Rennend, stap voor stap. Alle gedachten in mijn hoofd lekken er langzaam uit.

Het laatste ochtenduurtje breng ik koffiedrinkend door. Met de openhaard rechts van me en met mijn neus in een tijdschrift. Ik voel mezelf opladen. Als ik straks naar buiten loop, is er een lach op mijn gezicht te zien. Met croissantjes in de ene hand en een vastberaden vrolijkheid in de andere.
Op weg naar iemand die thuis zit te wachten op een leuke middag met mijn gezelschap.

Trui - Pull and Bear / Shortje - onbekend winkeltje in Italië

maandag 17 oktober 2016

Een kijkje in mijn fotorolletje

Het voelt bijna als te heftig, deze stroom van momenten. Te veel om te bevatten, te veel om echt mee te maken. Bewust, alsof ik er echt was. Mijn hoofd nam kleine puzzelstukjes mee. Later tijdens het in elkaar passen, kom ik er achter dat het niet compleet is. Maar juist deze incompleetheid, het feit dat ik weg droomde, zorgt voor dit zweverige gevoel.

Het leuke aan analoge foto's, is dat je de hele gebeurtenis weer opnieuw kunt beleven. Wanneer ik deze foto's van Best Kept Secret bekijk, stap ik opeens weer met mijn laarzen in de modder. Er ontstaan spontaan wallen onder mijn ogen en ik wil me helemaal volproppen met het beste festival voedsel dat er is.

Afgelopen zomer stond ik te dansen in de Beekse Bergen. Omringd met lichtjes, schommels en meer groen dan je je kunt voorstellen. Overal waar je keek zag je coole foodtrucks staan. Ik ga niet met jullie delen hoe belachelijk veel geld ik uitgegeven heb aan deze brownies met ijs, vegan gyros en spinazie, munt en ananas sapjes. Daar schaam ik me te veel voor. De momenten dat ik misselijk was van een te volle maag vertel ik ook niet.
De beste band van deze drie dagen was zonder twijfel Glass Animals. Als jullie dit muziek fenomeen nog niet kennen, moet je ze nu verplicht opzoeken. Meneer de lead zanger sprong zelfs met zijn sokken in de modder tijdens het optreden. Een heel weekend mee blèren en gekke dansjes doen, maakte me gelukkig.

"De wereld is mooi. Het gevoel dat de wereld me geeft nog mooier."

Dit zegt genoeg toch? Ik vind het ontzettend fijn om op deze magische momenten, alle gedachten in mijn hoofd op papier te zetten. Als ik deze dingen teruglees, bereik ik hetzelfde als met analoge foto's: heel de herinnering verschijnt weer voor mijn ogen.

 

maandag 10 oktober 2016

Outfit / 1001 dingen en 1001 mensen

Mijn dagen kun je omschrijven als druk. Drukker dan druk, maar oh zo leuk. Ik ben ontzettend aan het genieten de afgelopen weken. Veel school en veel werken, maar toch heb ik op de één of andere manier alles onder controle. Ik kan jullie een tiental momenten vertellen waarin dat niet zo was en ik al lang ergens in een hoekje lag met een mental breakdown. Op de één of andere manier is dat deze keer niet zo.
Ik heb het net zo druk en alles is op dezelfde manier volgepland als anders. Toch lijkt het alsof ik het dit keer ‘wel’ voor elkaar heb.

 Is het dan toch mogelijk? Langere tijd het gevoel hebben dat het allemaal op rolletjes loopt? Begrijp me niet verkeerd: Ik heb ook dagen waarop ik chagrijnig rondloop of gigantisch moe ben, maar er geen momenten waarop ik denk: ‘Ik kan het niet meer aan! Help!’ En ik kan je vertellen… dat is zo’n zijn gevoel.

Ik ben bezig met 1001 dingen en 1001 mensen. Alles om me heen is leuk. Ik wil van alles wat meekrijgen en overal een beetje proeven. Na het saaie ‘opstaan-school-thuiskomen’ heb ik vaak nog leuke dingen gepland. Dingen die uit mijn ritme zijn en die ik niet elke dag zou doen. Spontane acties, leuke uitjes en er op uit met fijn gezelschap.

Broek - Vintage / Shirt - Pull and Bear / Jeans jasje - Vintage / Schoenen - Dr Martens / Sjaal - Tien (Tilburg)


Deze middagen geven me het gevoel dat ik leef. Mijn hart klopt en mijn longen ademen zuurstof in. Ik voel mijn koude neus en de druppels op mijn hoofd. Nu zijn het geen gewoontes. Ik ervaar ze heel indringend en heel mijn lichaam roept: ‘JE LEEEEFT! JE KAN ALLES AAN! VERKEN DE WERELD! GA ERVOOR!’
De weken kunnen soms veranderen in een sleur. Een gewoonte waarbij je dag na dag afloopt wat je altijd doet. Door van elke dag een feestje te maken en elke dag genietmomentjes in te plannen, wordt alles om me heen zoveel intenser. Ik krijg er energie van en heel veel levenslust.


Één van deze fijne middagen zat ik buiten op een terrasjes met lattes en verse thee. Twee lieve glimlachende meisjes zaten naast me. We lachten om het feit dat ik foto’s maakte van onze drankjes. We haalden herinneringen op van Amsterdam en onze huid nam wat vitamine D op. Ik sprong achterop de fiets bij Kim en samen fietsten we naar een mooie plek om foto’s te maken. Gewikkeld in mijn sjaal zette ik mijn grootste glimlach op. Ik keek om me heen en genoot van de (nu nog) groene blaadjes aan de bomen en struiken. Eigenlijk was ik al half in dromenland en ondertussen klikte Yoeke met de camera. Stralend met mijn nieuwe vintage broek sta ik nu op de foto. Trots op mijn nieuwe aanwinst keek ik in de camera om te laten zien hoe blij ik was deze dag.

zondag 2 oktober 2016

De laatste zomerdag

De zomer is toch tot zijn einde gekomen. Ze heeft ons lange tijd gegeven om afscheid te nemen. Liet ons nog proeven van haar zonnestralen. Elke dag in de zon, voelde als de laatste. Aan het einde van de dag zei ik: vaarwel zomer, iedere keer opnieuw. Totdat het einde echt was aangebroken en er geen volgende dag kwam.

Ik kan de allerlaatste echte zomerdag zo voor de geest halen. Ik lag op het strand, gekieteld en verwarmd door het laatste beetje zon van de dag. Net opgedroogd na een lange duik in de zee. Ik zat helemaal onder het zand door het bouwen van een zandkasteel. (Dat is trouwens iets wat iedereen nog eens moet doen in zijn leven! Geloof me, het coolste ooit.) Mijn haren krulden alle kanten op en mijn lachende gezicht zat er tussen. Deze glimlach is gelijk het belangrijkste van deze herinnering. Ik lachte niet zomaar om een grap of op een enkel moment. De gehele dag zat er een grijns op mijn gezicht. Ééntje van oneindige blijdschap en van geluk. Een glimlach die zegt: ‘Vandaag ben ik het gelukkigste meisje op aarde.’
Ik voelde me warm. Eerst door dat gelige licht en daarna door de dikke trui om me heen. De zon zakte langzaam de zee in en zette heel de lucht in vuur en vlam. Samen met mijn favoriete gezelschap keek ik naar het kleurenspektakel. Daarna werd de lucht donker en verschenen de sterren. Ik vertel dat ik nog nooit een vallende ster heb gezien. Deze avond ook weer niet. Afgeleid door mijn gezelschap met grapjes en verhalen.


maandag 26 september 2016

Zomerse dromen -part3-

15-8-2016
Daar gaan we weer hoor. Ik ben opnieuw beland in dromenland. Barcelona is zo’n ontzettende bijzondere stad. Ik voel me er thuis, dat is het gekste gevoel wat ik heb.
Barcelona geeft me vlindertjes in mijn buik en eigenlijk ook aan mijn voeten. Deze maken me vederlicht. Het gevoel wat ik het liefste heb. Mijn hoofd zit vol met woorden en heel mijn lichaam voelt raar door het te veel aan gevoelens. Alsof alle nieuwe dingen binnendringen in mijn huid. Ik ben helemaal gevuld met de atmosfeer van de stad. Hier wil ik niet met beide voeten op de grond staan, hier wil ik vliegen.


Op het moment zit ik op een pleintje, terwijl alle toeristen langs me lopen. Ze bekijken het oude gebouw wat erbij hoort en de gids vertelt. Ik zit met mijn rug tegen de rand van het plein. De kerkklokken luiden en iedereen loopt maar door. Voor mij is dit pleintje even stilstaan. Niet perse om na te denken, maar gewoon om hier te zijn. Echt hier.
Deze stad heeft iets romantisch, iets ouds. Dat is het Barcelona wat het beste bij mij past heb ik het idee. Het langzame, datgene wat altijd blijft.

Elke keer als ik in een Zuid-Europese stad rondloop deze vakantie, voel ik bevestiging. Volgend jaar wil ik even weg. Een klein stukje van de wereld ontdekken, proeven van iets nieuws. Mezelf losmaken van alles wat ik ken en springen van een hogere duikplank dan diegene die ik aangereikt krijg.

Ik wil mezelf graag begeven op een plek die me dit romantische gevoel geeft. Ik ben benieuwd hoe ik reageer op een nieuwe omgeving en hoe ik in elkaar zit als ik zelf doelen mag stellen. Volgend jaar wordt een leeg blad dat ik helemaal zelf in mag vullen. In deze overvolle sneltrein is geen plek voor al mijn dromen en ambities. Elk hoekje van mijn zijn uitgraven is wat ik ga doen. Over alles wat ik tegenkom schrijf ik, zodat ik het niet vergeet. Helemaal uitgeplozen kom ik terug met energie voor een nieuw avontuur.